Post
autor: aw » 10 lut (czw) 2005, 12:56:31
To w moich czasach była konstrukcja dzidy bojowej i leciało tak:
dzida bojowa składa się z przeddzidzia dzidy bojowej, śróddzidzia dzidy bojowej i zadzidzia dzidy bojowej a przeddzidzie dzidy bojowej składa się z przeddzidzia przeddzidzia dzidy bojowej, śróddzidzia przeddzidzia dzidy bojowej i zadzidzia przeddzidzia dzidy bojowej, śróddzidzie dzidy bojowej składa się z przeddzidzia śróddzidzia dzidy bojowej, śróddzidzia śróddzidzia dzidy bojowej i zadzidzia śróddzidzia dzidy bojowej, zadzidzie dzidy bojowej składa się z przeddzidzia zadzidzia dzidy bojowej, śróddzidzia zadzidzia dzidy bojowej i zadzidzia zadzidzia dzidy bojowej, przeddzidzie przeddzidzia dzidy bojowej składa się z przeddzidzia przeddzidzia przeddzidzia dzidy bojowej, śróddzidzia przeddzidzia przeddzidzia dzidy bojowej i zadzidzia przeddzidzia przeddzidzia dzidy bojowej, śróddzidzie przeddzidzia dzidy bojowej składa się z przeddzidzia śróddzidzia przeddzidzia dzidy bojowej, śróddzidzia śróddzidzia przeddzidzia dzidy bojowej i zadzidzia śróddzidzia przeddzidzia dzidy bojowej itd.
To było w kwestii "moze ktoś mnie pobije", teraz coś na temat emisji głosu
Etymologicznie słowo "emisja" pochodzi od łacińskiego emittere - wypuszczam, wydobywam. Chodzi zatem o "wydobywanie" dźwięku, sposób owego wydobywania, a także o jego formowanie zarówno w śpiewie i w mowie. W zasadzie dla mowy i śpiewu jest taki sam i ma chronić "instrument głosowy" przed złym eksponowaniem, nadużywaniem, nadmiernym wysiłkiem (forsowaniem).
Podstawą jest poprawne oddychanie, zwane przeponowym. Prawidłowo wdech i wydech odbywa się nie tylko z wykorzystaniem płuc, ale przede wszystkim przepony, czyli mięśnia płaskiego oddzielającego płuca od jamy brzusznej (tuż pod żebrami). Najpierw powietrze trafia w głąb płuc, do przepony, rozszerzając najniższe partie żeber, a później - wypełnia klatkę piersiową. Przepona pomaga kontrolować strumień powietrza wychodzący z organizmu i trafiający na narządy modulujące dźwięk.
Ćwiczenia oddechu dodatkowo rozluźniają i odstresowują. Mistrzowie emisji głosu nawet gdy śpiewają długie i skomplikowane frazy, na twarzach nie okazują żadnego wysiłku. Dowodem na używanie przepony jest to, że podczas nabierania powietrza wcale nie unoszą ramion. Bardzo trudno operuje się przeponą siedząc więc zazwyczaj stoją.
Jak ćwiczyć?
Najpierw musicie zidentyfikwać własny oddech. Połóżcie się na plecach na twardej powierzchni - jedna ręka na mostku (pośrodku klatki piersiowej), druga na brzuchu powyżej pępka. W tej pozycji organizm oddycha prawidłowo - przeponowo, bardzo głęboko - inaczej niż w pozycji stojącej, gdy nieszkolony oddech jest płytki i wypełnia jedynie górną partię płuc. Kilkakrotnie powtórzcie wdech nosem i wydech ustami. Obserwujcie jak: powietrze wędruje w głąb płuc (jakby do brzucha), ręka unosi się wraz z brzuchem; rozszerzają się dolne partie żeber; wreszcie powietrze wypełnia klatkę piersiową, unosząc ją do góry.
Wstrzymajcie na chwilę oddech i powoli, równomiernie, wypuście powietrze ustami, wwracając uwagę, aby przy wydechu uchodziło najpierw z dolnej części płuc (możecie pomóc sobie ręką na brzuchu, dociskając równomiernie przeponę).
To na początek
PS
polecam pasjonatom
Literatura
Czesław Wojtyński, Emisja głosu.
Halina Sobierajska, Uczymy się śpiewać.
Tomasz Zaleski, Aparat głosotwórczy a technika wokalna.
Dębko Ewa: Sposoby wykonywania wibracji w śpiewie. Praca magisterska.
Praca zbiorowa, red. Klejman S.: Zarys higieny głosu.
Praca zbiorowa, red. Sokołowska - Pietuchowa J.: Anatomia człowieka.
Sielużycki Czesław: Zarys budowy i czynności narządu głosu. (cz. III cyklu Wybrane wiadomości z anatomii i fizjologii do użytku nauczycieli...)
A. Legieć-Matosiuk, J. Chaciński, Emisja głosu-skrypt dla studentów, Wyd. WSP, Słupsk 1994, ogół zagadnień związanych z emisja głosu.
J. Chaciński, K. Chacińska, Podstawy emisji głosu w procesie kształcenia nauczycieli muzyki, Wyd. WSP, Słupsk 1999, budowa aparatu głosowego, zjawiska fizjologiczne związane z tworzeniem głosu, jego emisją, zaburzeniami i odbiorem.
A. Mitrinowicz-Modrzejewska, Fizjologia i patologia głosu, słuchu i mowy, PZWL, Warszawa 1963, fizjologiczne podstawy tworzenia głosu i mowy dźwiękowej.
H. Mierzejewska, M. Przbysz-Piwkowa, Zaburzenia głosu-badanie-diagnozowanie-metody usprawniania, Wyd. DIG, Warszawa 1998, prawidłowe operowania głosem, jego ustawienie, rozpoznawanie i usuwanie zaburzeń, dobór metod usprawniania.
A. Pruszewicz, Foniatria kliniczna, PZWL, Warszawa 1992, wiadomości o głosie z zakresu fonetyki.
I. Styczek, Logopedia, PWN, Warszawa 1980, wiadomości o głosie z zakresu logopedii.
R. Tadeusiewicz, Sygnał mowy, KiŁ, Warszawa 1988, wiadomości o glosie z zakresu akustyki.
E. M. Minczakiewicz, Mowa rozwój-zaburzenia, terapia, Wyd. AP, Kraków 1997, kształtowanie się mowy, zaburzenia, ćwiczenia praktyczne.
G. Skrzynecka, Uczymy się poprawnie mówić, WSiP, Warszawa 1999, poradnik logopedyczny z ćwiczeniami.
F. Martienssen- Lohmann: "Kształcenie głosu śpiewaka"
B. Romaniszyn: "Z zagadnień sztuki i pedagogiki wokalnej"
B. Toczyska: "Sarabanda w chaszczach" i "Łamańce z dedykacją"
Trza bedzie cos robic po tej sesji zeby z nudow nie umrzec 
Rzecz jest ciekawa a pracy nad soba nigdy za wiele. W edukacyjnej sa ciekawe pozycje na ten temat ale to chetnie przejrze 
