MARTIN SCORSESE
gawędziarz, iluzjonista i obrazoburca
Dane osobowe
• zawód: reżyser, producent, aktor, scenarzysta i montażysta
• data urodzenia: 17 listopada 1942
• wiek: 64 lata
• miejsce urodzenia: Queens, Nowy Jork, USA
• znak zodiaku: Skorpion
• wykształcenie: New York University
• bliscy: pierwsza żona: Laraine Marie Brennan; druga żona: Julia Cameron; trzecia żona: Isabella Rossellini; czwarta żona: Barbara De Fina; piąta (aktualna) żona: Helen Morris; dzieci: Catherine Teres Glinora Sophia (matka: Laraine Brennan), Domenica Elizabeth
•
Mam najlepszy zawód na świecie - to właściwie nie jest zawód - zwykł mówić Scorsese.
• „Ten jeden z najciekawszych amerykańskich twórców udowodnił w trakcie swojej kariery, że jest reżyserem wszechstronnym, który potrafi realizować udane filmy reprezentujące zupełnie różne gatunki.”
Jak Scorsese nie został księdzem
• Niewielki ciałem (163 cm wzrostu), ale wielki duchem. Wychował się w Małej Italli na Manhattanie.
• Jako dziecko chciałem zostać malarzem, więc zacząłem rysować. W wieku 8 lat rozrysowywał sceny widziane w kinie, nieco później malował swoją Biblię i westerny. Ale jednocześnie Scorsese zafascynowany był filmem. Reżyser w jednym z wywiadów przywołał odległe wspomnienie pewnej wizyty u krewnego. To właśnie wtedy po raz pierwszy zobaczył projektor 16 mm i wyświetloną na nim starą czarno-białą kreskówkę. Od tego dnia rozpoczął się jego romans z filmem, któremu sprzyjali rodzice.
• Od małego jestem chory na astmę, więc często zabierano mnie do kina. Choroba często zmuszała Scorsese także do pozostawania w domu - to przymusowe uwięzienie również wykorzystywał na oddawanie się swojej pasji.
• Pociąg do kina był tak silny, że wyciągnął Scorsese z seminarium duchownego, w którym kształcił się na księdza. Przyszły reżyser "Taksówkarza" trafił na studia filmowe na Uniwersytecie w Nowym Jorku. I choć księdzem nie został, zainteresowania religią, dobrem i złem, nie opuściły go. Nie mogę przestać być religijny. Ciągle szukam połączenia między Bogiem a człowiekiem, jak każdy inny. Doskonale widać to w jego filmach.
• Po ukończeniu studiów (na Uniwersytecie Nowojorskim) przeniósł się do Los Angeles, gdzie rozpoczynał karierę w charakterze montażysty.
filmy
• Pełnometrażowy debiut S. to niskobudżetowy film Kto puka do moich drzwi, przesycona wątkami autobiograficznymi opowieść o chłopaku z Małej Italii.
• W 1970 reżyser związał się z kinem dokumentalnym.(Woodstock,Medicine Ball Caravan). Przez krótki okres pracował także przy kampanii wyborczej dla telewizji CBS.Następnie zrealizował ambitny Wagon Towarowy (1972), który utorował mu drogę do kariery.
• Pierwszy znaczący tytuł w filmografii S. to Ulice nędzy (1973), pulsujący zyciem obraz środowiska drobnych gangsterów i tytułowej nędzy moralnej Małej Italii w której zagrali jego dwaj ulubieni aktorzy, a w przyszłości wielkie gwiazdy – H. Keitel i R. De Niro. Film nie odniósł komercyjnego sukcesu, ale został wysoko oceniony przez krytyków.
• Za to następny tytuł - Alicja już tu nie mieszka, zabarwiony feminizmem hollywoodzki film drogi, okazał się prawdziwym hitem.
• Pierwszym wybitnym filmem S. był – Taksówkarz, w którym R. De Niro po mistrzowsku wcielił się w postać owładniętego obsesją naprawiania świata weterana wietnamskiej wojny. Film ten nagrodzony między innymi Złotą Palmą w Cannes, był kwintesencją stylu S.: skupiał się nie na samej intrydze , lecz na rozwoju psychologicznym postaci, łącząc zdystansowaną, quasi-dokumentalną obserwacje z ekspresyjnym, przefiltrowanym przez neurotyczną osobowość bohatera obrazem miejskiego koszmaru. Historia szalonego taksówkarza stała się także okazją do krytycznego spojrzenia na Amerykę, obrazem jej najciemniejszych stron, rewizją „amerykańskiego snu” i dominującej mitologii sukcesu.
• Po wysokobudżetowym, nostalgicznym filmie New York, New York, który miał być hołdem złożonym musicalom z lat 40., S. nakręcił jeden z najważniejszych swoich filmów – historię słynnego amerykańskiego boksera Jake’a La Motty Wściekły byk.
• Kolejne filmy Król dowcipu i Po godzinach (nagroda rezyserska w Cannes) przyniosły zmianę tonacji; S. zmierzał w nich w kierunku czarnej, przesyconej groteską komedii.
• W 1988 zrealizował wieloletni projekt Ostatnie kuszenie Chrystusa. Film ten znakomicie zagrany, intrygujący od strony wizualnej i muzycznej, przedstawiał Chrystusa w jego ludzkim wcieleniu, jako osobę pełna zwątpienia, ziemskich pragnień i słabości. Śmiałość tej interpretacji przysporzyła S. wiele kłopotów – cześć środowisk katolickich z USA i za granicą oskarżyła go o bluźnierstwo, rozpętując kampanię przeciw pokazywaniu filmu w kinach.
• W 1990 S. znów powrócił w swoje ulubiony regiony, kręcąc dynamiczny gangsterski dramat Chłopcy z ferajny.
• Sukcesem był także jego następny film (thriller) - Przylądek strachu. W 1993 S. przeniósł na ekran powieść Edith Warton Wiek niewinności, tworząc jeden z najbardziej stylowych i intensywnych emocjonalnie melodramatów ostatnich lat. Kolejne jego filmy: Kasyno, Ciemna strona miasta, potwierdziły mistrzowską klasę reżysera i jego renomę jednego z najinteligentniejszych filmowców, choć wykorzystywały motywy i stylistykę z poprzednich lat.
•
• Scorsese swoje filmy nazywa małymi przypowieściami o tym, jak prowadzić swoje życie. Zamiast negatywu pozytyw. Zamiast przemocy miłość.
• Martin Scorsese wielkim reżyserem jest, a jego osobista przygoda z Oscarami zaczęła się w roku 1980, kiedy to nominowano go za reżyserię "Wściekłego byka”. Do dziś reżyser "Taksówkarza" oraz "Ostatniego kuszenia Chrystusa" nominowany był przez Akademię 7-krotnie, w tym dwa razy jako autor scenariusza (za "Wiek niewinności" i "Chłopców z ferajny"). Martin Scorsese, jak wiadomo, i w tym roku ma szansę na Oscara za wybitne osiągnięcia w reżyserii - za biograficzną opowieść o Howardzie Hughesie, co jest jego piątą nominacją w tej kategorii. Gdy i tym razem nie otrzyma statuetki trafi do grupy reżyserów, w której znajdują się już Alfred Hitchcock, Robert Altman i King Vidor (5 nominacji, zero nagród). Gdy ją jednak otrzyma to stanie na równi z Georgem Cukorem i Johnem Hustonem (5 nominacji, jedna nagroda).
• Scorsese otwarcie przyznaje, że nie znosi ceremonii rozdania Oscarów, głównie z tego powodu, iż jak dotąd, dla niego są one bezowocne. To kłopotliwe wydarzenie - mówił w jednym z wywiadów. Musisz tam siedzieć, wzruszasz się. Kocham hollywoodzkie kino, a te nagrody mają przecież swoją historię i tradycję. I tak siedząc, mam nadzieję, że ludzie, którzy pracowali ze mną nad filmem dostaną statuetki. A jeśli ja nie... Cóż, nakręcę kolejny film.
• Gorycz Scorsesego może być tym większa, że jego filmy Oscarami są nagradzane, zwłaszcza za role aktorskie. On sam z miną pokerzysty musi obejść się smakiem. Miejmy nadzieję, że do czasu...
• reżyser – filmografia
• 1.The Rise of Theodore Roosevelt (2008)
• 2.Silence (2008)
• 3.Infiltracja (2006)
• 4.Aviator (2004)
• 5.Gangi Nowego Jorku (2002)
• 6.Ciemna strona miasta (1999)
• 7.Kundun - Życie Dalaj Lamy (1997)
• 8.Kasyno (1995)
• 9.Przylądek strachu (1991)
• 10.Chłopcy z ferajny (1990)
• 11.Made in Milan (1990)
• 12.Nowojorskie opowieści (1989)
• 13.Ostatnie kuszenie Chrystusa (1988)
• 14.Niesamowite historie [Serial TV 1985-1987]
• 15.Po godzinach (1985)
• 16.Król komedii (1983)
• 17.Wściekły byk (1980)
• 18.New York, New York (1977)
• 19.Taksówkarz (1976)
• 20.Alicja już tu nie mieszka (1974)
• 21.Italianamerican (1974)
• 22.Ulice nędzy (1973)
• 23.Wagon towarowy Bertha (1972)
• scenariusz – filmografia
• 1.Silence (2008)
• 2.Kasyno (1995)
• 3.Chłopcy z ferajny (1990)
• 4.Ulice nędzy (1973) ... (opowiadanie i scenopis)
• producent – filmografia
• 1.Infiltracja (2006)
• 2.Ślepy zaułek (1995)
• 3.Dziewczyna gangstera (1993)
• 4.Ulice nędzy (1973)
• aktorzy (zdjęcia archiwalne) – filmografia
• 1.Cinema mil [Serial TV 2005-????] ... on sam
• 2.Making Life Beautiful (1999) (TV) ... On sam
• aktorzy – filmografia
• 1.Rybki z ferajny (2004) ... Sykes (głos)
• 2.Shark Tale: Gettin' Fishy with It (2004) (TV) ... On sam
• 3.Burzliwe lata siedemdziesiąte (2003) ... On sam
• 4.AFI's 100 Years, 100 Thrills: America's Most Heart-Pounding Movies (2001) (TV) ... On sam
• 5.Ciemna strona miasta (1999) ... Dyspozytor (głos)
• 6.Jonas in the Desert (1994) ... On sam
• 7.Sny (1990) ... Vincent Van Gogh
• 8.Po godzinach (1985) ... Operator światła w klubie
• 9.Król komedii (1983) ... Dyrektor TV
• 10.Wściekły byk (1980) ... Inspicjent
• 11.Taksówkarz (1976) ... Pasażer w taksówce
• 12.Italianamerican (1974) ... On sam
• producent wykonawczy – filmografia
• 1.Aviator (2004)
• 2.Lightning in a Bottle (2004)
• 3.You Can Count on Me (2000)
Kilka słów od internautów
Denerwują mnie ludzie, którzy uważają, że Aviatorem i Gangami N.Y. Scorsese kręci pod Oscary. Jak sam przyznał, zawsze trzymał się głównego nurtu. I jest to najwidoczniej człowiek, dla którego durny podział na filmy komercyjne i ambitne nie istnieje - potrafi połączyć to w jedno, robiąc dobre filmy
• "Po Godzinach” to film wręcz fantastyczny. Nie dziwie się czemu został nagrodzony w Cannes za reżyserię. Film jest ułożony jak swoista miejska układanką. "Po godzinach" to obraz celny, trafny i przewrotny .W tej czarnej komedii Scorsese przedstawił całą menażerie ( drugoplanowych) postaci, które uosabiają wielkomiejskie kompleksy i lęki. Obsada jest świetna. Znakomitą robotę wykonali tu Grffin Dunne, Rosanna Arquette, John Heard czy Cathernie O'Hara.Mamy tu wiele irracjolannych sytuacji, trochę grozy i śmiechu. Na koniec Scorsese zafundował nam przewrotne zakończenie. Kocham tego reżysera. "Po Godzinach" to istny majstersztyk - choć nie na każdy gust .Jeśli jesteście prawdziwymi koneserami dobrego kina - z czystym sumieniem polecam Wam ten film.
Po godzinach
• Tytuł orginalny: After Hours.
Tytuł polski: Po godzinach.
Rok produkcji: 1985.
Czas trwania: 97 min.
Wytwórnia: Double Play/The Geffen Company
Produkcja: Amy Robinson, Griffin Dunne, Robert Colesberry
Reżyseria: Martin Scorsese
Scenariusz: Joseph Minion
Zdjęcia: Michael Ballhaus
Montaż: Thelma Schoonmaker
Muzyka: Howard Shore
Scenografia: Jeffrey Townsend
Pozostała muzyka: Symfonia D-dur, K73n,Wolfganga Amadeusza Mozarta; aria z Suity nr 3 Johanna Sebastiana Bacha.
Piosenki: En la Cueva (Cuadro Flamenco); Sevillanas ( Manitas de Plata); Night and Day; Body and Soul
Występują: Griffin Dunne (Paul Hackett), Rosanna Arquette (Marcy), Verna Bloom (June), Thomas Chong (Pepe), Linda Fiorentino (Kiki)
Paul Hackett jest zamożnym nowojorczykiem, wiodącym uporządkowane i nudne życie. Któregoś wieczoru wybiera się na randkę do Soho, jednak po drodze gubi pieniądze. Zdany na własne siły, w okolicy, której nie zna, zaczyna przeżywać przygody, o których nawet mu się nie śniło.
Nie wrzucałam zdięć bo ... i tak duzo tego

miłej lektury